Uprawiamy dyniowate
- Dział: Eko żywność
Ogórki należą do jednych z najchętniej spożywanych przez nas warzyw dyniowatych, a spośród innych dyniowatych najczęściej są uprawiane dynie – olbrzymia i zwyczajna.
Ogórki dotarły na nasze ziemie z Bizancjum, gdzie znane były pod nazwą „angurion”, oznaczającą „niedojrzały”, gdyż częścią jadalną ogórka są niedojrzałe owoce. U większości najnowszych odmian owoce długo zachowują intensywną, zieloną barwę i trudno jest na podstawie tej cechy prawidłowo określić ich dojrzałość zbiorczą. Stąd też podczas zbioru kierujemy się wielkością owoców, zależnie od ich przeznaczenia (korniszony, konserwowe, kwaszeniaki, czy sałatkowe). Owoce ogórka należy spożytkować jak najszybciej po zbiorze, gdyż ich skórka jest cienka i szybko więdną. Pośpiech jest wskazany szczególnie w przypadku zamiaru ich kwaszenia – świeżość surowca ma decydujące znaczenie w powodzeniu tego procesu. Ogórki na przetwory najlepiej zbierać wczesnym rankiem, gdyż wtedy mają największy turgor.
Dynie olbrzymie o pędach długości nawet do 10 cm, wytwarzają ogromną masę liści i dlatego często rosną na obrzeżach działki, np. w pobliżu kompostownika, ocieniając pryzmę. Roślin nie należy jednak umieszczać bezpośrednio na pryzmie, gdyż pobrałyby z niej zbyt dużo składników pokarmowych. Należy je wysiewać lub wysadzać wokół niej – szybko rosnące pędy wkrótce zasłonią ja przed słońcem. Dynie te wytwarzają olbrzymie, kuliste owoce, z pomarańczowożółtym miąższem, w którym są duże nasiona (pestki). Owoce zbierane są po uzyskaniu pełnej dojrzałości. Można je dość długo przechowywać w chłodnym pomieszczeniu.
Dynia zwyczajna występuje w kilku odmianach botanicznych, takich jak: cukinia, patison, dynia makaronowa, kabaczek oraz dynia bezłupinowa. W uprawie największą popularnością cieszą się cukinie i patisony. Owoce dyni makaronowej i bezłupinowej zbierane są po osiągnięciu pełnej dojrzałości. Włóknisty miąższ dyni makaronowej po ugotowaniu rozpada się na pasemka przypominające makaron. Nasiona dyni bezłupinowej można zjadać w całości, gdyż są pozbawione łupiny nasiennej.
Rośliny cukinii i patisona mają pokrój krzaczasty, a ich owoce są najlepsze do spożycia w początkowej fazie rozwoju, gdy osiągają długość (cukinia) lub średnicę (patison) do kilkunastu centymetrów i tak jak ogórki, powinny być po zbiorze jak najszybciej poddane obróbce kulinarnej. Cukinie i patisony sa bardzo plenne i wystarczy mieć kilka roślin, aby zaspokoić potrzeby nawet licznej rodziny. Należy pamiętać, że wielkość plonu ogórka, cukinii i patisonów w dużym stopniu zależy od częstotliwości zbiorów. Regularne zrywanie młodych owoców pobudza rośliny do kwitnienia i tworzenia kolejnych zawiązków. Zostawianie owoców na roślinie, aż do osiągnięcia dużych rozmiarów jest bardzo niekorzystne, bo hamuje rozwój dalszych owoców.
Tak ogórek, jak i dynie są wrażliwe na najmniejszy nawet przymrozek. Najlepiej rosną w miejscu zacisznym i dobrze nasłonecznionym, gdzie gleba szybko się nagrzewa. Jej temperatura można nieco zwiększyć stosując ściółkę czarną folią, włókniną lub słomą. Ogórki i dynie uprawia się na glebie niezbyt ciężkiej i niepodmokłej, próchniczej, o odczynie zbliżonym do obojętnego (pH 6,5-7). Korzystnie jest zastosować obornik lub kompost. Nawożenie organiczne należy uzupełnić wieloskładnikowymi nawozami mineralnymi. Podczas wegetacji, zarówno ogórki, jak i dynie dwukrotnie zasilamy saletrą amonową. Korzystnie reagują również na zasilanie dolistnie nawozami wieloskładnikowymi. Ze względu na dużą masę liści i płytki system korzeniowy ogórki i dynie potrzebują dużo wody, zwłaszcza po rozpoczęciu owocowania. Obfite i regularne podlewanie w czasie suszy jest nieodzownym warunkiem dobrego plonowania.
Największa oferta nasion dostępna jest w https://sklep.swiatkwiatow.pl/